Dzień 5 Dobrze jest marzyć...

Szczerze dla mnie to bardzo trudny temat. Dopiero uczę się marzyć. Nie pamiętam swoich marzeń z dzieciństwa, jako nastolatka nie miałam marzeń, bo żyłam chwilą. Na studiach też niczego sobie nie planowałam, nie zakładałam ani nie marzyłam. Z sesji na sesje, od wakacji do wakacji. Nigdy nie planowałam. Z prawdziwymi marzeniami zetknęłam się w wieku 20 lat, kiedy to poznałam swojego męża. On miał masę marzeń, planów, był wizjonerem. Jego marzenia wypełniły moją przestrzeń na 13 lat. Na moje marzenia nie było miejsca w naszym życiu, nikogo nie interesowały, jeśli nawet zaczęłam próbować cokolwiek sobie wymyślić,to było to trywializowane.
Moje marzenia nie miały czasu nawet wykiełkować...
Kiedy skończyłam 30 lat, dotarło do mnie jak puste prowadzę życie. Tylko dom, dzieci, mąż...Miałam wykształcenie, miałam zawód w ręku. Na bazie tego wymarzyłam swoją kwiaciarnie. Mam ją nawet w głowie całą urządzoną...do dziś nie jestem w stanie spełnić swojego marzenia. Ponieważ teraz po śmierci mojego męża pracuję w jego fabryce marzeń...
Jednak dopiero całkiem niedawno, bo jakiś rok temu wymarzyłam sobie wyjazd na Balii, wymarzyłam nową rodzinę, wymarzyłam konie i domek w górach. Kiedy zwerbalizowałam je, kiedy zrobiłam mapę marzeń, uwierzyłam, że mogę!! Chcę, jeszcze nie teraz, ale wiem że to osiągnę! Wiem to! Dobrze jest marzyć, bo nie zlewamy się z tłumem, nasze marzenia oddają nasz charakter.
Dobrze jest marzyć, bo człowiek musi mieć swój osobisty cel. Dobrze jest marzyć, bo wtedy się dobrze żyje...