Wspomnienie

Dwadzieścia lat. Dwadzieścia lat minęło. Czy to dużo? Długo? Ból zelżał? Da się zapomnieć? Jak z tym żyć? Jak to sobie poukładać? Co mówić dzieciom? Gdzie jest babcia? Czy Tobie też czytała? W co się bawiłaś z mamą? Czy babcia piekła takie rogaliki? Nie tylko moje dzieci nie poznały babci. Ja również nie poznałam swojej mamy. Wiem, że czytała, kochała las, zwierzęta, cudnie piekła, miała piwne oczy, piła gorzką herbatę i podobno była śmieszką...podobno bo ja nie pamiętam jej uśmiechniętej, raczej zmęczoną i skupioną...pamiętam poranki w niedzielę, dom pachniał rogalikami drożdżowymi...jesień to wspólne spacery do lasu...zawsze z każdej najmniejszej rzeczy potrafiła uczynić coś wartego zapamiętania.  Z jednego teraz cieszę się najbardziej minęły czasy kiedy musiałam tłumaczyć koleżankom, że na dzień mamy nie kupuję prezentu, że kwiaty i znicze wystarczą...Teraz jest już dobrze...

Zrobiłam dla mamy stroik, który zrobił na mnie ogromne wrażenie na kursie w Akademii Florystyki.  Aby wykonać taki stroik należy nazbierać suche łodygi róży, uwaga kolce są strasznie ostre. Związujemy je drutem florystycznym, a potem przymocowujemy gąbkę florystyczną, którą ozdabiamy według uznania kwiatami, mchem, liśćmi, najważniejsze jest by cała gąbka była zasłonięta.